Vannacht heb ik in mijn hoofd vijftien pagina’s geschreven over waarom ik niet meer schrijf. Het antwoord is simpel – omdat ik het niet meer kan. (Al klinkt dat na voorgaande bekentenis misschien wat tegenstrijdig.) Inmijnhoofdschrijven gaat echter best vlot. Ik vorm woorden, laat ze het uitvechten met mijn gepieker en ik hoef me geen zorgen te maken over of wat ik schrijf wel zinvol is. Zin-vol. Een simpele zin neertikken is al een ware veldslag, een leeg worddocument staat garant voor een paniekaanval. Elke keer de cursor flikkert lijkt hij te schreeuwen dat ik voort moet maken. Dat dit toch is wat ik altijd wilde?
Hij heeft gelijk, die vermaledijde cursor. Ik heb nooit iets anders willen of kunnen doen dan schrijven. Ik vulde mijn dagen, nachten, weekends en bankrekening met mijn kwinkslagen en nam mijn handen enkel van mijn klavier om af en toe in mijn vuistje te lachen. Daar zat ik met mijn droomjob, en zie mij hier nu zitten.
Het is immers helemaal niet gemakkelijk om in een schrijvend beroep niet meer te schrijven, dat had u vast wel geraden. Ik pers (hàh!) er af en toe wat woorden uit en brei nog regelmatig een discours dat ergens zijn weg naar het papier vindt, maar tevreden ben ik er niet van. Het lijkt alsof alles wat me vroeger zo weinig moeite kostte me nu de das om doet. Mopjes zijn krampachtig, de structuur is zoek en waar zinnen zich vroeger spontaan aanboden om te spelen moet ik er nu als een dolgedraaide kinderverzorgster achteraanhollen. “Ach, een writer’s block”, ik vòèl het u denken, maar er is meer aan de hand.
Wie immers haar hele leven lang teert op één capaciteit die familieleden en goede vrienden in een vergevingsgezinde bui wel eens ‘talent’ durven noemen, is alles kwijt wanneer dat kunnen plots wegvalt. Ik voel me een onbeschreven blad en kan zelfs niet meer grinniken om de ironie van deze metafoor.
Ik en schrijven, dat was meer dan een hobby, meer dan een beroep. Hoewel ik nooit iets noemenswaardig heb gepend voelde mijn gerikketik als een raison d’être, een roeping zelfs, na enkele glazen wijn. De zekerheid dat er iets was in het leven waar ik goed in was heeft altijd als reddingsboei gefungeerd. Het maakte me niet uit dat ik dom was, dat ik misschien niet zo sociaal, slank of sportief was of dat ik nooit naar de maan zou reizen: ik had mijn geschrijf. Nu mijn vingertoppen op mijn slapen in plaats van op QSD KLM rusten lijkt mijn volledige identiteit te zijn weggevallen. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik doe en waar ik naartoe moet.
Misschien kon ik wel helemaal nooit schrijven en berustte alles waar ik vroeger mee scoorde op goodwill, “omdat ik immers nog zo jong was”. Wieweet ben ik helemaal niet gemaakt voor De Media en ben ik veel gelukkiger en competenter in een andere sector, maar waar dan? En wie ben ik ondertussen, in heel dit proces? Telt wat ik wil ook nog mee? Want ik wil blijven schrijven, ik wil gewoon mijn stem terug en als het even kan, ook mijn zelfrespect.
Noem het dus geen Writer’s Block, noem het een Ruby Block. (Niet Ruben Block, dames)
Ik zou u heel graag een Terminatoriaanse geruststelling willen bieden, maar ik weet niet of ik ooit helemaal “terug” zal zijn. Ik weet echter wel dat de enige weg om hieruit te komen voorwaarts is.
Bijgevolg verblijf ik, al aanmodderend,
Ruby,
uw dienaar met haar voeten in een plas zelfmedelijden
* Ik heb er lang over nagedacht om deze blogpost online te plaatsen, maar het niet-posten zou net alles wat ik irritant vind aan de huidige blogosfeer bekrachtigen. Niet alles is immers geweldig, fabulous en oh-my-god-hebt-u-dìt-gezien? Soms Vaak is het leven ook een gemene kuitenbijtster en dat mag geweten.
Nov 04, 2013 @ 20:10:30
Ik heb nog nooit zo’n mooi schrijfsel gelezen over niet kunnen schrijven. Laten we uw ruby block dus een fase noemen, die even snel zal verdwijnen als ie gekomen is. En niet helemaal terug hetzelfde zijn, dat kan ook iets positief zijn. x
Nov 04, 2013 @ 23:47:47
Beste Ruby,
Ik ken je eerlijk gezegd vooral als dat kleine, verwonderde vierkantje in mijn Twitterfeed. Wat schrijf je ook nu weer oprecht.
(een eveneens geblogstipeerde) Maarten
Nov 04, 2013 @ 23:56:22
Ik ben ervan overtuigd dat genoeg mensen overtuigd zijn van uw kunnen op literair vlak. Hopelijk ben jij ook snel terug van die mening
Naomi, x
Nov 05, 2013 @ 00:09:56
Ik denk dat zowat iedereen die om den brode schrijft dit gevoel wel herkent. Zeker als je daarbij geregeld in het rood gaat wat productie betreft (in de volksmond ook wel eens tekst kakken genoemd). Eens een tijdje kalmaan doen kan dan wel eens helpen, maar dat is natuurlijk niet evident voor een freelancer. Wat echt helpt is: een project zoeken waar je keihard in gelooft. Een onderwerp waarvan je vindt dat iedereen er meer over moet weten, waarbij je het gevoel krijgt dat het een verschil uitmaakt dat jij erover schrijft. Dan komt de goesting echt wel terug, daar ben ik zeker van. Talent gaat echt niet weg.
Nov 05, 2013 @ 00:13:03
Ik voel me begrepen. Op zijn minst toch niet alleen. Zo is wat je schrijft, wat ik ervaar. Maar dan door de ogen van een “immers nog zo jong” persoon.
Het werd van me afgepakt, met de overige liefde uit mijn leven genomen. Nog steeds ben ik er naar op zoek, vaak hopeloos. Toch lukt het mij, zo nu en dan om in de lege plastieken zak die ‘s avonds aan de deurklink ging, een blad achter te laten, gevuld met onverwoorde gevoelens.
Het is best cynisch, niet? Dit? Een ‘in een plas vol zelfmedelijden’-de reactie plaatsen. Misschien zouden we die wel kunnen delen.
Toch is wat ik lees zo krachtig, dat ik dat ‘Ruby’-iets zou trachten aan de kant zetten, en gewoon doen.
Mij werd ooit verteld dat ik het maar moest opschrijven. “Je moet er geen vijven en zessen bijmaken. Niet rond de pot draaien, gelijk ze zeggen. Maar schrijf alles op.”
Nov 05, 2013 @ 10:35:04
Het leven is een verdomde kuitenbijtster. Ik zou zeggen, bijt de bitch terug, als de tijd er rijp voor is.
Een poos niet schrijven, blijkt in mijn geval dé manier om de goesting weer aan te wakkeren.
Natuurlijk heb ik makkelijk spreken, want mijn professioneel leven (in spe ;-)) heeft niks te zien met mijn liefde voor schrijven. Ik heb bewust niks gedaan met mijn passie voor taal. Ik zou zomaar eens een writer’s block of een dégout kunnen krijgen, hè… En dan gebeurt het tóch door een hobbyblogje bij te houden. Oh boy. Die verdomde kuitenbijtster.
Ik hoop dat je je mojo (sorry – dit woord moést er even tussen) terugvindt. Respect (inclusief klop op de borst) voor het plaatsen van dit schrijfsel. Talent verschijnt waar ‘t bewustzijn verdwijnt, hoorde ik ooit. (En gij hebt talent, FYI.)
Nov 05, 2013 @ 15:00:50
Welkom in de orde van de inktkoelies. Anders dan fietsen of zwemmen is twijfel essentieel bij het schrijven. Ook al komt er niets meer. Zelfs niets schrijf je beter weloverwogen. Laat het niet aan je hart komen. Noch je hoofd. Noch je lijf of leden. Dat schrijven zit je in het bloed. Is vast iets viraal.
Een pact | A Circus Mind
Nov 07, 2013 @ 08:45:29
[…] week schreef Fakeplasticruby een bloedeerlijke post op haar blog over waarom ze niet meer schrijft. Onder het motto:”Niet alles is immers […]
Nov 07, 2013 @ 09:14:48
Je schrijftalent gaat niet weg (hé ik lees net in de comments dat er nog dat hebben gezegd) (het zal dan wel waar zijn) (zij zeggen het ook).
Het blijft, het evolueert, het verandert, jij verandert, je groeit, je doet dingen waardoor je omgeving, jouw concept transformeert. En daarmee staat alles -efkes- op zijn kop.
Dus ploeter hier door.
Het hoort erbij.
Ik vind het niet tof voor jou, maar ik weet, want ik sta met mijn 37 lentes, drie kinderen en op sterven na dode hond -kuitenbijter, weet je wel- een paar stappen verder, enfin, ik moet mijn zin afmaken, dat het beter wordt.
Ook al zit het soms héél erg tegen.
Nov 07, 2013 @ 13:01:56
Merci. Echt. Ik worstel al twee jaar met dat gevoel. Ik vind ook de blogpost van leen (http://leenosblog.wordpress.com/2013/11/07/een-pact/) zeer terecht. Een kind, een huis, een droomjob, het zou de storm in mijn hoofd stillen en mijn leven een richting en zin geven. Helaas ben ik (nog) te angstig en financieel te onzeker voor dat alles. De job valt, na anderhalf jaar ploeteren, eindelijk mee.
Dus ik snap het, Katrin. Ik denk dat veel mensen het snappen. Ik denk niet dat ik de eerste maanden of jaren nog in de pen kruip. Het lukt mij niet en ik ga het vooral niet forceren. Als het ooit terugkomt, des te beter. Indien niet, tant pis.
Ik doe in ieder geval mijn best om me niet te spiegelen aan al jullie instagrams en tweets en me ervan te vergewissen dat het ook maar jullie brightest moments zijn.
Everything will be ok in the end. If it’s not ok, it’s not the end.
Nov 07, 2013 @ 14:32:03
Kunnen we niet ergens een fanclub starten?
Nov 07, 2013 @ 19:17:31
Komt tijd komt raad zei de oudere jongedame en ze vlijde zich in de zetel met haar katten. Werkt altijd, echt